درفراق مولویی احمدنارویی
امروزآمده بودندتاتورابدرقه کنند ...امروزهمه عاشقان ودل سوختگان دین آمده بودندتاباتووداع کنند.همه کسانی که دوستت داشتند وبه وجودت افتخارمی کردند .توکه بانی خیربودی ومردم دار! توکه اسوه شهامت بودی وطلایه دار! بلندشوونظاره کن چشمهای مردمی که خون گریه می کنند .بایست برایشان دست تکان بده ...ازآن تابوت چوبی لختی سربلندکن ای بزرگمرد. لحظه ای توقف...چراچنین زودرفتی وداغ بر دل مانهادی مولای ما؟ چرازودیتیم کردی فرزندان مومن ایران را، که نه فرزندان اهل سنت جهان را ؟امروزکه آرام برروی شانه های مشتاقانت خفته ای ودست به دست می گردی ،سنگینی داغ نبودنت شانه های نحیفمان را مچاله کرده زیرباررنج رفتنت ! ای کاروان آهسته روکارام جانم می رود...امروزدرتاریخ قلب ووطن من ثبت خواهدشدای رادمرد دیارزهدوتقوا .ای یکه تاز عرصه علم وشجاعت ؛چگونه زمین طاقت بیاوردکه تورامیان خاک های سردش مدفون کندوقتی تودرآسمان هاجاداری ...درسوزفراق توچه بنویسم مولوی احمد،ک نام الماس کائنات زیبنده توست! جان عزیزت رابه خاک می سپاریم وروح بلندت روانه آسمان. درجوار رحمت حق که آنجاقطعاآسوده تری .آنجادیگرخبری ازجور بیدادگرزمانه نیست.ای زمین فراخ شوکه مردی از تباربلوچستان،ازسرزمین ایمان ،مهمان توست ...
